اشعار

با ما بگو: از رسم خاطرخـواه بودن            با جسم و با جان پیش‌مرگ ماه بودن

از پا گرفتن، قـد کشیدن در بر عشق            از ســوخـتـن آگـاه و نـا آگــاه بــودن

هنگام ظلمت مثل برق از جا جهیدن            در اوج طـوفـان یـارِ شـمعِ راه بودن

با ما که عمری در عزایش گریه کردیم            چـیزی بگـو از اشک بودن، آه بودن

ای نخلِ کم‌سالِ تناور، مهـربان باش            با دسـت‌های خـسـتـه از کـوتاه بودن

ای کـودک ده‌ ســالـۀ دشـتِ رسـیـدن            لـخـتـی بـگـو از راز عـبـدالله بــودن

در یـازده بـهـارم، تـنـهـا حـسـین گفتم            یاد حسن که کردم، یک یاحـسین‌ گفتم

عـمّه نـوازشـم کرد، زیرا حـسین گفتم            به تو عـمو نگـفـتـم، بـابـا حسین گفتم!

باید هـمه بـدانـنـد، در زیـر دیـن هستم

عـبداللـهـم ولی من، عبدالحـسین هستم

مانند قـاسم عـزمِ کـشـته شدن که دارم            در رگ‌رگ وجودم، خون حسن که دارم

گیرم زره ندارم! یک پیرهن که دارم!            جـای کـلاه‌خـودم، عـمامه من که دارم

بـگـذار مـن بـیـایـم تا راه حـل بـسازم

مثل حـسن بجـنگـم صدها جمل بسازم

بی اکبر و ابالفضل، دور تو بود خلوت            گفتی بمان به خیمه، گفتم عمو اطاعت

عمه مراقبم بود، با صد هزار زحمت            تنها زدی به میدان، آخر چقدر غربت!

دیدم به ‌قصد قتلت، لشکر به راه افتاد

تا پـیکـر شـریـفـت، در قـتـلگـاه افـتاد

بر پیکرت کـشیدم، با گریه پیکـرم‌ را            دادم نشان به عالم، آن روی دیگرم را

نـذر سـر تو کـردم، دسـتان لاغـرم را            بازو شکست و دیدم‌ بازوی مـادرم را

شکر خدا که من هم، پای تو جان سپردم

دیدی که من دلیرم! دیدی به درد خوردم!

آمـدم تـا جـان کـنــم قــربــان تـو            پـیـش تـو گــردم بــلاگـردان تـو

در حـرم دیـدم که تـنـهـا مـانده‌ام            همرهان رفـتـند و من جا مانده‌ام

رفـتی و دیـدم دل از کـف داده‌ام            خوش به دام عقل و عشق افتاده‌ام

عقل آن سو، عشق این سو می‌کشانْد            از دو سو، این می‌کشانْد، آن می‌نشانْد

عقل گفتا: صبر کن، طفلی هنوز            عشق گفتا: کن شتاب و خود بسوز

عقل گفتا: هست یک صحرا عدو            عشق گفتا: یک‌تـنـه مـانـده عـمو

عقـل گـفتا: روی کن سوی حـرم            عشق گفتا: هان! نیُـفـتـی از قـلـم

عـقل گـفـتا: پـای تو باشد به گِـل            عشق گفت: از عاشقان باشی خجل

عـقل گفتا: نی زمان مستی است            عشق گـفتا: موسم بی‌دستی است

راهی‌ام چون دید، عقل از پا نشست            عشق، دست عقل را از پشت بست

خـاطـر افـســرده‌ام را شــاد کـن            طـائــر روح از قـفــس آزاد کـن

هـم دهـد آغـوش تـو بــوی پــدر            هم بُوَد روی تو چون روی پـدر

بـیـن ز عـشـقـت سـیـنـۀ آکـنـده‌ام            در بـرِ قـاسـم مـکـن شـرمـنـده‌ام

من نخـواهـم تا به گردت پر زنم            آمـدم، آتـش به جـان یکـسـر زنم

دوست دارم در رهت بی‌سر شوم            آن‌قَـدَر سـوزم که خاکـسـتر شوم

مُهـر زن، بر برگۀ جـانـبـازی‌ام            وای مـن! گـر از قـلـم انـدازی‌ام

هست، بعد از نیستی، هستی من            شاهـد عـشـق تو، بـی‌دسـتـی من

گو شود دست من از پـیکـر جدا            کی کنم دامـان عـشقـت را رهـا؟

بارگاهی که شده عرش خدا کَـفش‌کَـنش            لـشکـری پـای نـهـادنـد به روی بـدنـش

این حسین است که مانده است تنش روی زمین؟!            یا روی خاک، به لب آمده جان حسـنش

یـک‌ نـفـر درصـدد غـارت عـمـامـۀ او            یک نـفـر آمـده تـا کـه بـبـرد پـیـرهـنش

دور تا دورِ حـرم دسـت حـرامی‌هـا بود            وارد معـرکه شد شیر یل صف شکـنش

رجـز شـیر جـمل نعـرۀ مـستـانۀ اوست            یاحسن بود که می‌ریخت ز کنج دهـنش

آمد و داشت به لب آیۀ "فَـاخْلَعْ نَعْـلَـيْك"            گفت سیناست همین سیـنۀ غرق محـنش

بی‌وضو آنکه نبرده است دمی نام عمو            بود با شمر درآن مهـلکه روی سخـنش

به ادب نافـه‌گـشایی کن ازآن زلفِ سیاه            جای دل‌های عزیز است به هم بر مَزَنَش

بود آن لحـظه دعای لب عـطـشان عمو            که میان دل خود داشت غـم یـاسـمـنـش

یا رب این نوگل خندان که سپردی به منش            می‌سپارم به تو از دست حـسود چمنش

وای از بال و پرش، رفت به غارت با تیغ            وای از حنجره‌اش، حرمله شد راهزنش

وطن آغوش حسین است، خوشا عبدالله            لاأقل جان نسپرده است به دور از وطنش

گرچه تنهاست عمو جان و سراپا خشمم            عمه جان، هرچه بگویی تو به روی چشمم

به شهـیـدان حـرم، دلهـره دارم نـرسم            دست من را تو گرفتی که به یارم نرسم؟!

ای که عزّت همه‌اش در نظر رحمت توست            آن چه خیر است برایم به خدا حکمت توست

خودت ای عمۀ سادات بگو تا چه کنم؟!            بغض پنهان شده در بین گلو را چه کنم؟!

عمویم روی تراب است، به خود می‌پیچد            جگرش تشنۀ آب است، به خود می‌پیچد

بنـشـیـنم ز تـنـش پیرهـنش را بدرند؟!            رمقِ آخـر مـانـده به تنـش را ببـرند؟!

گرگ‌ها دور تن محـتضرش ریخته‌اند            چند تایی ته گـودال، سـرش ریخـته‌اند

آه... عـمـامـۀ جـدش ز سـرش افـتـاده            شمر با خـنجر کـندش شده است آماده

به پرستوی زمین‌گـیر و اسیر اذن بده            دست خود را کمی آرام بگیر، اذن بده

من نمردم که کسی سنگ به سویش بزند            نانجـیـبی برسد، دست به مـویش بزند

حرمله، شمر، سنان، خولی و اخنس، همه را            دور سازم، برهـانم پـسـر فـاطـمـه را

دست خود را جلوی تیغ سپر می‌سازم            سـر خود را به فـدای سـر او می‌بـازم

عـمه جان، تاب ندارم که بمـانم دیگر            می زنـم مثل ابالفـضل به قـلب لـشگـر

جد من، شیر اُحد، حیدر خیبر شکن است            ذکر طوفانی من ذکر أنا ابن الحسن است

رفـتـم و در دل گـودال دلـیـری کـردم            بین روبه صفـتان یک تنه شیری کردم

تا که خـنـجـر نـخـورد بر بـدن ثارالله            قـطع شد دست من و ناله زدم وا اُمـاه

ایـسـتـادم به روی پنجـه، روی پاهـایم            حـرمـله دوخـت تـنم را به تن مـولایم

نام بابا حـسـنـم بـین گـلـو... جان دادم            چه یـتـیـمانه روی پای عمو جان دادم

آه عمه بنگر، روضه چه مبسوط شده            خون من با پـسر فاطـمه مخـلوط شده

عـمـو رسیـدم و دیـدم؛ چـقدر بلوا بود            سـر تـصـاحـبِ عـمـامـۀ تو دعـوا بود

به سختی از وسط نـیـزه‌ها گـذر کردم            هزار مـرتـبه شکـر خـدا کمی جا بود

عمو چقـدر لبِ خـشکـتـان ترک دارد            چه خوب می‌شد اگر مشک آب سقا بود

زنی خمیده عمو رد شد از لبِ گودال            نگـاه کـن؛ نـکـنـد مـادر تو زهـرا بود

برای کـشـتن‌تان تـیـغ و نـیـزه کـم آمد            به دست لشگریان سنگ و چوب حتی بود

تمام هوش و حواس سپاه کوفه و شام            بـه فـکـر جـایـزۀ بــردن سـر مـا بـود

بلند شو؛ که همه سوی خیمه‌ها رفـتند            من آمدم سـویِ گـودال، عـمه تنها بود

غیرت خاکسترش رنگ دگر داشت            شعـلۀ بال و پرش میل سفـر داشت

آن که در این یـازده سـال یـتـیـمـی            تا که عـمـو بود انـگـار پدر داشت

از چه بـمـانـد در این خـیـمۀ خالی            آن که ز اوضاع گودال خبر داشت

گفت: به این نیزۀ خشک و شکسته            تکـیه نمی‌زد عـمـو یار اگر داشت

رفـت مـبادا بگـویـنـد غـریب است            یا که بگویند عمو کاش پسر داشت

در وســط بُـهـت دلــشـورۀ زیـنـب            شکر خدا دست، یعنی که سپر داشت

دارد سرش را می‌بُرد در پیـش رویم            ای عمه می‌خواهم روم پیـش عـمویم

باید عـمـوجـان در مـسـیـر تو بمـیرم            جـای دگر مُردم به بـابـایم چه گویم؟

مثـل هـمیـشـه بـاز می‌آیـم بـه سـویت            بی‌سـابـقـه است اما نـمی‌آیی به سویم

از بس که در آغوش تو بودم عموجان            فرقی ندارد با تو دیگر عـطر و بویم

جـام بـلا را دادی ای سـاقی به قـاسم            راضی نـشو چیزی نـباشد در سبـویم

گر نیستم شیب الخضیب اما عمو جان            مانند مویت غرق در خون است مویم

شکر خـدا تـیر سه شعبه راحـتم کرد            از بغض چندین سال مانده در گـلویم

امروز اگر جـانـم برای تو نمی‌رفـت            روز قـیـامـت پـاک می‌رفـت آبـرویم

می‌خـواسـتـم آخـر بـرای تـو بـمـیـرم            دیــدی بــرآورده شـد آخــر آرزویــم

باز هم با اشتیاق و دور از فکر و خیال            محضِ کسبِ فیضِ عرفانی فراهم شد مجال

زیرِ خیمه‌گاهِ روضه، تا قیامت جایِ فرش            پر گشوده جبرئیل و صد ملَک گسترده بال

نامهٔ اعمالمان را داده عـمری شستـشـو            محو کرده معصیت‌ها را همین اشکِ زلال

ذکر ما از کودکی تا به کهنسالی؛ حسین            ای خوشا عمری که اینجا می‌رود رو به زوال

در حسینی بودن و در جان سپردن پایِ عشق            هیچ تعریفی ندارد قدّ و قامت، سنّ و سال

تا قیامت، کربلا، روز دهم، اثـبات کرد            پایـبـندِ حق شدن بسیار دارد قـیل و قال

آنچـنان آمـد به مـیدان یـادگـار مـجـتـبی            شد زبانِ شعرم از این جرأتِ جانانه، لال

تیغِ شمشیر آمد و وقتی که شد دستش جدا            آمد و انداخت دورِ گردنش غیرت، مدال

آن به آن ذکر لبش شد؛ لا أُفارِق عمّی و            در دلِ گودال جان داد عاقبت این نونهال

بارِ خود را با شهادت بست و نامش ثبت شد            در مـیـانِ نـام هـفـتـاد و دو یـارِ ایـده‌آل

بود عـبـدالله و خـون در راهِ ثـارالله داد            پایِ فرزندانِ زهرا مال و جان را بیخیال

ذکر ما هم کاش باشد لا أُفـارِق مِنْ امام            دور بودن از امامِ عصرمان باشد ملال

عهد می‌بـندیم در روضه شبـیه مهـزیار            بی‌حضورش؛ زندگی باشد برایمان محال

بر لبِ منجی هنوز آوایِ "هَل مِن ناصر" است            دستِ بیعت می‌دهیم امشب بدونِ شرحِ حال

حالمان معلوم! می‌سوزیم از داغِ حسین            می‌رسد تا که نمانَد خونِ جـدّش پایـمال

انتـهـایِ راهِ عـاشـوراست آغازِ ظهـور            جـا نـمـانـیـم از سپـاهِ انـتـقـامِ بی‌مـثـال!

بگو که صبـر، همیشه به نام زینب شد            بـگـو که راحـت دنـیـا حـرام زینب شد

بگـو که شـاهی عـالـم، مـقـام زینب شد            بـگـو کـه طـایـفـۀ مـا غـلام زیـنـب شد

وجــود او سـبـب اقــتــدار آفــاق اسـت

بگـو که مرکـز فرماندهی عـشاق است

قسم به هرچه که خوبی ست در زمین و زمان            ندیـده هـیچ‌کسی مثـل او چـنین و چنان

ندانم این‌که فرشته است یا که یک انسان            سزاست تا که به تعظیم او شود دو جهان

مـفـسـری که کـلامـش کلام حـیـدر بود

یقین کنید که زینب از این جهان سر بود

زن است و قلب صبورش شده است غم‌خانه            زن است دُرّ حـیـا را شده است دردانـه

زن است و جان‌به‌کف آورده بود جانانه            زن است و پای غم ایستاد مرد و مردانه

همان‌که بین اسـارت به ‌حـق دلیل آورد

به چـشم، واقـعـه را ماتمی جمیل آورد

اگـر که ام ابـیـهـاسـت، مـادرش زهـرا            خودش که اُمِّ مصائب شده در این دنـیا

به صبر، سلـسله کوه و دلش شده دریـا            بـه عـشـق، سـایـۀ هـمـراه سـیـد الشهـدا

خدا کـند که پـر از شـهـپرش جدا نشود

دعـاش بـوده که از دلـبـرش جـدا نشود

به روی صفحۀ تاریخ مجلسی برپاست            چه مجلسی که در آن خواستگار او آنجاست

پر است خانۀ مـولا و این ندا برخاست            حسین، شرط عـروسی زینب کـبراست

در آن زمـان‌ که گـمان خطر رود باشد

به هر کجا که حسیـنـش سفر رود باشد

شـمـیم جـنّت اعـلا ز بوی چادر اوست            نجابت است غباری که روی چادر اوست

کسی که آبـرو از آبـروی چـادر اوست            کدام دست پلیدی به‌سوی چادر اوست؟

خـداسـت حـافــظ بـنـیـان چـادر زیـنـب

مـلائـک‌انـد نـگــهــبــان چــادر زیـنـب

ازل برای ابد غـم برای او می‌خـواست            غمی به وسعتِ عالم برای او می‌خواست

بگو مصیبت اعظم برای او می‌خواست            و درد و داغ دمادم برای او می‌خواست

ز غـصـه‌اش قـدِ عـالـم هـنوز تـا مـانده

چه خاطرات عـجـیبی از او به‌جا مانده

به کودکی غم جان‌سوز مصطفی را دید            به مـادرش اثـر ضرب کـیـنه‌هـا را دید

سر شکـسـته و ابـروی مرتضی را دید            کسی که تشت پُر از خون مجتبی را دید

هزار مرتبه خون‌جگر ز چشمش ریخت

چقدر رخت عزا را به پیکرش آویخت

رسیـد کـرب‌وبـلا با حـسین و عـاشورا            شکست قامتش از قصه‌های کرب و بلا

دویـد در وسـط خـیـمـه‌هـا که ای اَبـنـا!            بـرادرم شـده تـنـهــا مـیـان ایـن اعــداء

به گـریـه گـفـت سـری زیر دین آوردم

دو نـوجـوان بـه فــدای حـســیـن آوردم

گـذشـت تـا کـه زمــان وداع آخــر شـد            زمان زنـدگـی‌اش بـا بـرادرش سـر شد

زمین به لرزه درآمد که چشم او تر شد            زمـان بـوسۀ زینب به زیر حـنـجـر شد

نشست و گفت که جان می‌بری تو از خواهر

مـبـاد ایـن‌کـه بـبـیـنـم تن تـو را بی‌سـر

فـغـان ز جـانـب عـرش کـبـود مـی‌آمـد            غـروب از وسـط خـیــمـه دود مـی‌آمـد

و بــوی آب خـنـک کـه نـبــود مـی‌آمـد            حـسـین، تـشـنـه ز مرکب فـرود می‌آمد

زمـان قـطـع سـر عـشـق اول شـب بود

و آن‌که این‌همه را دیده بود، زینب بود

رسید بر سر گودال و گفت ای مظلوم!             سلام بر تو که از آب هم شدی محروم

چه دید با دل خونین و چهره‌ای مغموم            سری بریـده شد اما به طرز نا مـرسوم

هزار و نهصد و پنجاه زخم بر تن داشت

دوازده اثـر ضربه پـشت گـردن داشت

با آن‌که رؤیـای شهـادت در سـرم دارم            آئـیـنه‌ای در دل ز صـبـر مــادرم دارم

من عون هستم عون، خواهرزادۀ نورم            غـم‌نـامـۀ خـورشـید‌هـا را در برم دارم

شمشیر غیرت در نیام اذن میدان است            یک کـربلا احساس در چـشم ترم دارم

جای من اینجا نیست، من از آسمان هستم            تصویری از پرواز در بال و پرم دارم

جان، این امانت را خداوندا بگیر اینک            من شرم از جانی که با خود می‌برم دارم

کو آن زمـانی که بـبـیـنـم با نگـاه شوق            در این بیابـان زخـم‌ها در پیـکـرم دارم

دشمن نمی‌داند که من از نسل خورشیدم            دشمن نمی‌داند که صبر از مادرم دارم

جان، هدیه‌ای کوچک برای بارگاه توست            آن‌سان که من شرم از وداع آخرم دارم

با کلافی به شوقِ بیش از پیش            آمدم خـیـمـه یـوسـف دل‌ریـش

وسعِ کـم داشتم، بـبـیـنـش بیش            برگ سبزی‌ست تحـفۀ درویش

عذرخواهم اگر کم است حسین

دلم از غـربتت شکـست حسین

رخـصـتی، ذوالفـقـار در دستم            چـادر عــزم بـر کــمـر بـسـتـم

این همه داغ بود و... نشکستم            دخـتـر مـرتـضی عـلـی هـستم

کوه صبرم، خودت که می‌دانی

بـپـذیـر از من این دو قـربـانی

هر چه غـم داشـتـی خـریـدارم            چـه کـنـم؟ عـاشـقـم گـرفـتـارم

به خـدا مـن بـه تـو بـدهـکـارم            قـسـمـت مـی‌دهـم که نـاچــارم

امـر کن! جـان فـدای فـرمانت

هـمـۀ هـســتـی‌ام بـه قـربـانـت

بـه تـنِ پـاکــشـان کـفـن رفـتــه            زره جـنـگِ تـن بـه تـن رفـتـه

عـطـر گـل‌هـام تا خُـتَــن رفـته            جـگـر شـیـرشـان به من رفـته

بـیـن ســردارهـا سـری دارنـد

جـَــنَم جـنــگ حـیـدری دارنـد

من‌که به جز تو سـایـۀ بر سـر نداشتم            چـشـم از نگـاهِ غـم‌زده‌ات بر نـداشـتم

مـنت گـذار بـر سـرِ من اِذن‌شـان بـده            شـرمـنـده‌ام که هـدیـۀ بـهـتـر نـداشـتم

گـفـتم به پایِ عـشقِ تو بـهـتر بـیاورم            گـشـتـم ولی بـه چـادرِ مـادر نـداشـتـم

دیـدم تــوانِ داغِ پـــســر دارم و ولـی            در خـود، تــوانِ داغِ بـرادر نـداشـتـم

راضی نمی‌شوی؛ بروم خود کفن شوم            ای کاش در فراقِ تو، من سر نداشتم

سـر می‌دهـیم تا که برایت سپـر شویم            مانند شمع، پای غمت شعـله‌ور شویم

از جـانب مـسـیـح به سـوی تـو آمدیم            تا با دَمت شـهـید شده، زنـده‌تـر شویم

مـا را مـبــاد مـثــل طــرمّــاح آمــدن            در راه دوست کاش که آسیمه‌سر شویم

برکت مفـصل است سر سفـره غـمت            حـاشـا اسیـر زنـدگی مخـتـصر شویم

ما کی در این مسیر سر از پا شناختیم؟            گیرم که در هوای تو بی پا و سر شویم

ما را پـسـر به کـار نـیـایـد بـدون تـو            ای کاش در رکاب شما بی‌پسر شویم

از خودی بگذر که اینجا کربلاست            آخـر پـیـری شـروع ماجـراست

پیـر ما مست شرابی دیگر است            هر که اینجا تشنه‌تر، دریاتر است

این که تیغش مثل ابرویش کج است            پیر میدان، مسلم بن عوسجه است

مثل شیری حیّ و حاضر آمده‌ست            با حـبـیب بـن مـظـاهـر آمده‌ست

آمـدند اسب شرف را زین کـنـند            تا محاسن را ز خون رنگین کنند

دل به سالار شـهـیدان بـسـتـه‌اند            با شهادت عهد و پیـمان بسته‌اند

این یکی در رزم از او پیـش‌تـر            آن یک از این با شهادت خویش‌تر

هر که با عشق حـسـینی پیر شد            شهرتش خورشید عـالـم‌گـیر شد

عاشقی پیرانه‌سر هم عار نیست            عشق با پیر و جوانش کار نیست

خاطرت تا روز محـشر شاد باد            آی مـسـلـم! خــانـه‌ات آبــاد بــاد

دلم پرواز می‌خواهد، رها در باد خواهم شد؟            نمی‌دانم از این حبس ابد آزاد خواهم شد؟

اگر که رو بگرداند، اگر رنجیده باشد چه؟            گناهم را نبخشد دوست، دشمن‌شاد خواهم شد

دلم مثل بیابان در تب دلشوره می‌سوزد            بخندد آسمان با خـنده‌اش آباد خواهم شد

سرود سـروها آرام کـرده اضطـرابم را            دلم قرص است با آزاده‌ها همزاد خواهم شد

رسیده وقت آن تا بشکنم قفـل سکوتم را            چو طوفان بر سر هرچه قفس فریاد خواهم شد

اگر عشق است، این افتاده را هم می‌برد بالا            میان اشک‌های توبه‌کاران یاد خواهم شد

بگو با حنجر خونین رقم خورده‌ست تقدیرم؟            بگو مثل کسی که پای تو سر داد خواهم شد؟

کنار قبر هفتاد و دو لاله، جای من خالی            و من آن لاله‌ای که از تو دور افتاد خواهم شد

کسی در بال‌هایت ریخت شوق پر کشیدن را            به جان مرده‌ات بخشید آهنگ تـپـیدن را

نگـاه تـیـره‌ات را برد تا آن سوی آبی‌ها            به چشم پُرغبارت یاد داد آئـینه دیدن را

دلت بی شور عشق و بی حضور نور نارس بود            چشیدی عاقبت گرمای شیرین رسیدن را

لب تفتیده‌ای راز عطش را گفت با چشمت            که هر گوشی ندارد تاب از دریا شنیدن را

رها از خاک تا آتش پریدی چون پری در باد            خدا قسمت کند این‌گونه بی‌پروا پریدن را

تـنـهـا پـنـاهِ خـسـتـگی دل فـقـط حسین            راهِ نجات؛ مقـصد و ساحل فقط حسین

نـعـم الأمـیر، شـافـع محـشر، أباالکـرَم            فرمانروای هر چه فـضایل فقط حسین

در عشق و معرفت به خدا رفته کاملا            با ذاتِ کـردگـار مـعـادل فـقـط حـسیـن

تـنهـا رفـیـقِ روز و شبِ پـابـرهـنـه‌ها            روزی‌رسـانِ سـفـرهٔ سـائل فقط حسین

در کـشتی نجات نشـسـتیم و خـوانده‌ایم            حلّالِ هر شکایت و مشکل فقط حسین

ای دردمندِ خسته صدایش بزن که هست            ذکر شـفـای کامل و عـاجل فقط حسین

حرّ است آنکه آمده با توبه سر به زیر            فـریـاد می‌زند به محـافـل: فقـط حسین

می‌گفت سینه‌زن وسط روضه پیرِمرد            از عمرِ نوکرانه چه حاصل؟! فقط حسین

شهید عـشـقم و پـایـنده‌ام برای همیشه            که کشته می‌شوم و زنده‌ام برای همیشه

هنوز صاعقه بارد ز هرم هیبت خشمم            که گـردبادم و تـوفـنده‌ام برای همیشه

اگرچه خـوارتـرینم، تو گل‌نسیم‌ترینی            که از شـمیم تو آکـنـده‌ام برای همیشه

نبود حاصل عمرم به غیر نامه‌سیاهی            که بسته شد ز تو پرونده‌ام برای همیشه

بگو مرا نفریبد بهشت و حور و قصورش            که من ز غیر تو دل کنده‌ام برای همیشه

زبان قال ندارم، زبان حال من این است:            اگر امـیر تویی، بـنـده‌ام برای همیشه

چنان شیرینی دنیای ما شـورانده دنیا را            که از ما وام می‌گـیـرند آئـین تمـاشـا را

به شوق دیدن صبح دل‌انگیزی که ما داریم            هر آئیـنه به مغرب می‌برند آئـیـنۀ ما را

بگو امواج سرکش بیش از این خود را مرنجانند            که طوفان‌ها مصمم می‌کند مردان دریا را

به ما روز ازل تصویری از یاری نشان دادند            که می‌جنگیم و می‌جوئیم آن تصویر زیبا را

به ما یک یا علی گفتند و از ما جان و دل بردند            خوشا آنان که از نزدیک می‌دیدند مولا را

به ما گفتند مولایی‌ست، مولایی که می‌باید            برای چیدن عطرش مسافر شد سحرها را

به ما گفتند جنگی هست و باید مرد میدان بود            همان جنگی که مدت‌هاست خون کرده جگرها را

همان جنگی که مادرها به پایش مادری کردند            پدرهامان فدا کردند در راهش پسرها را

همان راهی که روشن بود از چشم انتظاری‌ها            و دوشادوش می‌آورد، طوفان خبرها را

به ما گـفتند هنگام نماز عید قربان است            و ما سوی منا بردیم بعد از سجده، سرها را

ببین قربانیانت را، بِنَـفـسی اَنت یا مـولا            سر سرخی به ما آن‌سان عنایت کن که یحیی را

تو می‌آیی و این یـلدای طولانی نمی‌ماند            که چشمان تو تضمین می‌کند خورشید فردا را